Ik heb uren niet gedronken of gegeten,

hopend dat ik de pijn van misselijkheid en hoofdpijn erger voel dan de pijn van de gevoelens die in mij rondzwerven.

Ik weet het, het is kinderachtig

en je zou mij allang op mijn vingers hebben getikt als je zag dat ik zo’n 7 uur roerloos in bed lag zonder ook maar iets te doen.

Ik kan alleen niet anders, want dit is mijn slechtste gewoonte die mij het meeste mij maakt.

Er is mij keer op keer verteld hoe het moeilijk is om met mij te zijn als ze van mij houden,

want ik doe de één en ander keer op keer onbewust pijn door mijn slechte gewoontes.

Ik snap gewoon niet hoe de mentale kwelling die ik mijzelf aandoe waarvan niemand ook maar het hele verhaal kent

de pijn harder voelt dan ik zelf doe.

Is het echt zo moeilijk om van mij te houden?

Is het zo moeilijk dat dit mij keer en keer verteld wordt als een relatie eindigt?

Mijn hart eruit getrokken en opnieuw gestoken op hetzelfde plekje

dat men al jaren martelt alsof dit sinds mijn geboorte is afgesproken met ieder die mijn leven in zou wandelen.

Dus wat maakt het uit als mijn slechte gewoonte is om liever fysieke pijn te hebben dan de mentale pijn?

Iedereen wilt te graag dat het andersom is

alsof hun het doen is zodat ik de mentale schade van hen harder voel

en ik zal geen van hen laten winnen.

Misschien is dat juist de slechte gewoonte die mij het meeste mij maakt.