Ik weet niet waar ik begin

en waar jij eindigt.

Ik weet niet wat mijn slechte kwaliteiten zijn

en wat de problemen zijn die jij mij hebt veroorzaakt.

Ik verstik in lucht,

want jij hebt mij laten geloven dat het giftig was.

Ik zwem in bloed,

want jij hebt mij laten geloven dat dat veiliger is.

Je hebt jezelf verweven in mijn aderen

door constant te blijven prikken met een naald

terwijl ik eindeloos schreeuwde.

Happend naar adem,

kijkend naar niks anders dan waas

en jij liet mij geloven dat ik overdreef.

Ik moest mij namelijk aanpassen,

want met jou was niks mis.

Ik moest veranderen

om iedereen gelukkiger te maken.

Hier ben ik dan,

niet ademend en zwemmend in bloed

met wondjes over mijn hele lichaam.

Ondanks dat ik me nu los heb gescheurd

van alles wat je me hebt aangedaan

geloof ik namelijk nog steeds

dat de lucht giftig is,

bloed veiliger is

en dat mijn wonden niet zo groot zijn zoals ik denk.

Dus wat zijn problemen die ik door jou heb gekregen

en wat zijn mijn slechte eigenschappen?

En waar eindig ik

en begin jij?

Het is nu net alsof ik jou geworden ben

in mijn eigen lichaam.

Samen tot één verweven.

Op een dag zal ik me los trekken.

Op die dag zal ik weer ademen

zonder te denken dat de lucht giftig is.

Ik zal zwemmen in water

en weten dat bloed niet veilig hoort te voelen.

Ik zal zelf bepalen

hoeveel pijn mijn wondjes doen.

Dan ben ik mezelf weer

en weet ik waar ik begin en eindig,

want dan ben jij helemaal van mij weggespoeld.