Wenn d Nacht nöd ufhört
Das werk vin Bayan Badwan
übersetzt von Mildred Baccianti
Das werk vin Bayan Badwan
übersetzt von Mildred Baccianti
D Uhr leuchtet 3:07 am Morge scho wieder. D Wält schloft, aber mini Gedanke sind hellwach – marschiere im Chreis ume, chlappered wie Schritt in eme leere Gang.
I ha alles probiert: warmi Milch, soft Musig, Atme zelle, aber mis Hirni verstoot nöd was "still" bedütet. Es summet, es surret, es spinnt Gschichte us de chliinschte Stückli vo Sorge.
E Nachricht wo i ha vergässe z'beantworte, es Wort wo i nöd hät sölle säge, en Traum wo vor Mönet kaputt gange isch – sie chömend alli jetz achlopfe, luter im Dunkle.
Schlof isch früener en Trost gsi – Es chliis Ufgäh, Es Verblasse in Friide. Jetzt isch es es Schlachtfäld Wo Müedigkeit uf Angst trifft, Und keini gwünnt. Mängi Nächt lieg i dört, Starre a d’Decke, Lueg zu wie Schatte über d’Wänd chrüüched Wie Erinnerige wo sich weigered z’verblasse. Mi Körper bettlet um Rueh, Aber mis Hirni isch en Sturm Wo nöd usgoht vo Räge.
Sie säged mer es sig "nur Schloflosigkeit," aber es fühlt sich grösser aa als das – wie Truur in Zytlupe, wie verhöxt z'si vo de eigene Gedanke. D Stilli isch so luut, sie hallt gäge mini Rippe.
Depression wicklet sich um d Nacht, En schweri Decke wo nöd wärmt, Und au wenn i mini Ouge zue mach, Gseh i wie s’Gwicht vom Tag uf mi drückt. S’Hirni flüsteret, Du machsch nöd gnueg. Du chunnsch nöd noche. Du versagsch. Und so lost de Körper zue, Verspannt sich au im Traum. Mängi Nächt drifti für en Stund oder zwei.
En zerbrechliche Waffeschtillstand. Aber au Schlof isch nöd sicher: I wach uf am Schnufe, S’Härz raset vo Schlachte wo nie passiert sind. Alpträum und Panik wächsled ab, Jedi nimmt ihre Zug mit em bitzli Rueh wo mir no blibt.
Es isch komisch - Wie Schlof, öppis so Eifachs, Sich aaföhle cha wie en ferns Land Wo du kei Pass meh hesch für. Wie öppis wo de Körper bruchts Öppis wird wo s’Hirni fürchtet. Aber das ha i glehrt : Sanft z’si mit mer sälber in de Stunde vor em Morgerot. Mit de Schloflosigkeit z’sitze Anstatt dergäge z’kämpfe. S’Mondliecht d’Ecke vo mim Hirni berüehre z’loh Und flüstere dass villicht Rueh Nöd immer Schlof bedütet.
Villicht isch es de soft Atem wo i nimm Nach eme lange Tag wo i alles iha ghebe ha. Villicht isch es de stille Moment Wo i mer sälber vergib Dass i nöd okay bi. D Wält wird bald ufwache. D Sunne wird cho. Und i wird ufstoh – Müed, villicht, Aber immer no am Probiere. Wil d Nacht z’überlebe Isch sini eigeni Art vo Sieg.